James Outram Anderson

James Outram Anderson

Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	17 września 1895 Enfield
Data i miejsce śmierci	23 grudnia 1973 Sydney
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Gra pojedyncza
Australian Open	W (1922, 1924, 1925)
Wimbledon	SF (1922, 1925)
US Open	SF (1921)
Gra podwójna
Australian Open	W (1924)
Wimbledon	W (1922)

James Outram Anderson (ur. 17 września 1895 w Enfield; zm. 23 grudnia 1973 w Sydney) – australijski tenisista, zwycięzca Australasian Championships w grze pojedynczej i podwójnej, deblowy mistrz Wimbledonu, reprezentant w Pucharze Davisa.

Był dwukrotnie żonaty – w 1917 roku poślubił Maud Irene Whitfield (zm. 1955), z którą miał syna i cztery córki. Po śmierci żony, w 1957 roku zawarł związek małżeński z wdową Mabel Little, z domu Pearce.

Kariera tenisowa

Pochodził z wielodzietnej rodziny (był ósmym dzieckiem) urzędnika Jamesa Outrama Andersona i Patience z domu Laycock. Kształcił się w Camden Grammar School, już w czasie szkolnej edukacji zaliczając się do czołowych tenisistów, co potwierdził mistrzostwem szkół średnich stanu Victoria w 1912 roku. W 1914 triumfował w mistrzostwach Nowej Południowej Walii. Lata I wojny światowej spędził w kraju, pracując na farmie w Forbes.

Na pierwsze lata powojenne przypadają największe sukcesy tenisowe Andersona. W 1919 roku ponownie zdobył mistrzostwo Nowej Południowej Walii. W tym samym sezonie znalazł się w składzie reprezentacji Australazji (Australii i Nowej Zelandii) w Pucharze Davisa, obok Geralda Pattersona i Normana Brookesa. Reprezentacja ta broniła pucharu, zdobytego jeszcze w 1914 roku (w kolejnych latach nie prowadzono rywalizacji wobec trwającej wojny światowej), i z tego względu występowała od razu w meczu bezpośrednio o trofeum, z zespołem wyłonionym z grona pretendentów. Finał miał miejsce już w kolejnym roku (16–21 stycznia 1920), na korcie trawiastym w Sydney, a przeciwnikami gospodarzy byli Brytyjczycy. Anderson przegrał z Algernonem Kingscotem, ale pokonał Arthura Lowe'a, a wobec zwycięstw w grze pojedynczej Pattersona oraz wygranej pary deblowej Patterson i Brookes, obrona Pucharu Davisa przez zespół Australazji powiodła się. Mimo to rok później Andersona zabrakło w zespole (drugim singlistą został Brookes), a Puchar Davisa zdobyły Stany Zjednoczone. Po tej porażce zespół Australazji musiał uczestniczyć w rywalizacji pretendentów. Anderson powrócił do składu w 1921 roku, ale nie było mu już dane zdobyć Pucharu Davisa, zdominowanego w tym czasie przez ekipę amerykańską. W 1922 i 1923 oku wystąpił w spotkaniach finałowych, w obu meczach przegrywając z Williamem Tildenem; w 1922 roku przegrał również z Billem Johnstonem, ale rok później zrewanżował mu się, doprowadzając do pierwszej porażki w historii występów Johnstona w Pucharze Davisa. Łącznie Anderson zagrał w Pucharze Davisa 36 spotkań, z czego 28 wygrał. W grze pojedynczej jego bilans to 20 wygranych i 7 porażek. Australazję reprezentował do 1922 roku, od 1923 roku w rywalizacji uczestniczyła już samodzielna drużyna Australii. W 1924 roku Anderson odmówił występów w zespole narodowym, po otrzymaniu negatywnej odpowiedzi na prośbę do związku o zwrot poniesionych strat finansowych, związanych z podróżami po świecie i nieobecnością w domu. Powrócił jeszcze do reprezentacji w kolejnym sezonie, ale po porażce z Francją w finale międzystrefowym wycofał się.

Anderson odnosił znaczące sukcesy w turniejach indywidualnych. Trzykrotnie został mistrzem Australasian Championships (obecnie Australian Open), wygrywając turniej w 1922, 1924 i 1925 roku. W dwóch z tych finałów pokonał Geralda Pattersona. Z Pattersonem Anderson zmierzył się również w półfinale Wimbledonu w 1922 roku, w pierwszej edycji tego turnieju bez przywilejów obrońcy tytułu do rozegrania jedynie spotkania o tytuł z pretendentem, i tym razem Patterson okazał się lepszy w stosunku 6:1, 3:6, 7:9, 6:1, 6:3 (wygrał potem także finał). Jeszcze raz Anderson osiągnął półfinał Wimbledonu w 1925 roku, gdzie przegrał z Reném Lacoste'em, który został ostatecznie mistrzem. Wyniki Andersona, osiągane czy to w rywalizacji pucharowej, czy w najważniejszych światowych turniejach, sprawiły, że w nieoficjalnych rankingach światowych, prowadzonych przez ekspertów londyńskiego The Daily Telegraph, znajdował się w latach 1921–1924 w czołowej dziesiątce. W 1921 roku uznany został za 6. tenisistę świata, rok później za 5., a w latach 1923–1924 był na 3. miejscu, odpowiednio za Williamem Tildenem i Williamem Johnstonem (1923) oraz za Tildenem i Vincentem Richardsem (1924).

W deblu największym sukcesem Andersona było mistrzostwo Wimbledonu w 1922 roku, odniesione w parze z Randolphem Lycettem. Pokonali wówczas w finale Geralda Pattersona i Pata O’Harę Wooda 3:6, 7:9, 6:4, 6:3, 11:9. Ponadto Anderson triumfował w mistrzostwach Australii w 1924 roku (z Normanem Brookesem, w finale z Pattersonem i P. O’Harą Woodem 6:2, 6:4, 6:3), a przez kolejne dwa lata przegrywał w tym turnieju deblowe finały, w 1925 roku mając za partnera Freda Kalmsa, a w 1926 w parze z Patem O’Harą Woodem. Był także finalistą w 1919 roku, w pierwszej edycji po I wojnie światowej, w parze z Arthurem Lowem, oraz w 1922 roku razem z Normanem Peachem.

W 1924 roku, kiedy popadł w konflikt z federacją australijską w związku z rekompensatą strat finansowych, zaczął koncentrować się na biznesie – założył sieć sklepów sportowych J.O. Anderson & Co.; przedsiębiorstwo nie osiągnęło jednak oczekiwanego sukcesu. W 1926 Anderson zdecydował się porzucić status amatorski i jako profesjonalista udzielał lekcji tenisa w Sydney. Wiązało się to z rezygnacją z występów w Pucharze Davisa oraz w turniejach, przeznaczonych w tamtym okresie wyłącznie dla amatorów. W 1930 roku bez powodzenia starał się o przywrócenie statusu amatora. Później jego kontakty z działaczami tenisowymi poprawiły się na tyle, że po ciężkiej chorobie w latach 40. XX wieku uzyskał od związku tenisowego Nowej Południowej Walii wsparcie finansowe. Jako trener tenisa był aktywny do lat 60.

Anderson był zawodnikiem praworęcznym, szczupłym i wysokim; jego imiona skracano zazwyczaj do formy "J.O.", otrzymał też przydomek "Greyhound" (pol. chart). Dysponował silnym, płaskim forehandem, backhand grał regularnie, ale niemal wyłącznie defensywnie. Operował też dobrze takimi uderzeniami technicznymi, jak wolej, półwolej czy dropszot. W opinii Williama Tildena był nieco tajemniczym graczem, z pozoru małomównym i ponurym, na korcie sprawiającym wrażenie niezgrabnego, realizującym konsekwentnie założony plan taktyczny. Potrafił z serdecznym uśmiechem pogratulować przeciwnikowi udanego zagrania. Gianni Clerici w książce 500 Jahre Tennis uwzględnił nazwisko Andersona w subiektywnym zestawieniu najlepszych tenisistów w historii dyscypliny, rywalizujących w jednym turnieju mimo różnych epok. Do tego fikcyjnego turnieju wykorzystano prawdziwe rezultaty pojedynków, i Anderson znalazł się wśród przegranych w I rundzie – uwzględniono jego półfinałowy wimbledoński mecz z Geraldem Pattersonem z 1922 roku.

W 2013 roku nazwisko Andersona wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (3–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1922	Australasian Championships, Sydney	Trawiasta	Gerald Patterson	6:0, 3:6, 3:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca	2.	1924	Australasian Championships, Sydney	Trawiasta	Richard Schlesinger	6:3, 6:4, 3:6, 5:7, 6:3
Zwycięzca	3.	1925	Australasian Championships, Sydney	Trawiasta	Gerald Patterson	11:9, 2:6, 6:2, 6:3

Gra podwójna (2–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1919	Australasian Championships, Sydney	Trawiasta	Arthur Lowe	Pat O’Hara Wood Ronald Thomas	5:7, 1:6, 9:7, 6:3, 3:6
Zwycięzca	1.	1922	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Randolph Lycett	Pat O’Hara Wood Gerald Patterson	5:7, 1:6, 9:7, 6:3, 3:6
Finalista	2.	1922	Australasian Championships, Sydney	Trawiasta	Norman Peach	John Hawkes Gerald Patterson	3:6, 7:9, 6:4, 6:3, 11:9
Zwycięzca	2.	1924	Australasian Championships, Melbourne	Trawiasta	Norman Brookes	Pat O’Hara Wood Gerald Patterson	6:2, 6:4, 6:3
Finalista	3.	1925	Australasian Championships, Sydney	Trawiasta	Fred Kalms	Pat O’Hara Wood Gerald Patterson	4:6, 6:8, 5:7
Finalista	4.	1926	Australasian Championships, Adelaide	Trawiasta	Pat O’Hara Wood	John Hawkes Gerald Patterson	1:6, 4:6, 2:6

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Virginia O'Farrell, James Outram Anderson (1894–1973), w: Australian Dictionary of Biography, wersja elektroniczna [dostęp: 31 października 2008]
• Bud Collins, Tennis Ecyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997, s. 35, 520 (tu data urodzenia: 17 września 1895, data i miejsce śmierci: 19 lipca 1960 w Sydney)
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978, s. 13–14 (tu data urodzenia: wrzesień 1895)
• Gianni Clerici, 500 Jahre Tennis, Verlag Ullstein GMBH, Berlin-Frankfurt nad Menem-Wiedeń 1979, s. 326